Reis naar Berchtesgaden

‘Hoest?’ zo begroet Nico Kees. ‘Koffie? We moeten eens een lange tocht met onze auto’s maken. Jij met je oldtimer de ‘amazon’ en ik met mijn Audi Quattro de youngtimer.’

‘Goed plan,’ zegt Kees, ‘laten we naar Berchtesgaden rijden, een stadje dat verborgen ligt in de Beierse Alpen. In Zuid- Duitsland op de Obersalzberg had Adolf Hitler er zijn bergvilla de ‘Berghof’. Een fascinerend en huiveringwekkend gebied. Sinds de dagen van Derde Rijk is er weinig veranderd.’

Het kenteken van Kees zijn Volvo amazon begint met de letters AH. Bepaalde lettercombinaties zijn niet toegestaan, zoals bijvoorbeeld SS, maar AH mag wel (1965). Wanneer deze combinatie op de kentekenplaat verboden zou zijn, dan had Albert Hein misschien BH – Bert Hein – geheten. “BH let op de kleintjes.’ Maar dit terzijde.

Op de foto hieronder is de Volvo amazon gefografeerd op de Obersalzberg. Op deze berg ontving Hitler, omringd door zijn paladijnen Göring, Bormann, Himmler en Speer, buitenlandse staatslieden, diplomaten en tal van andere prominente gasten.

Waar de afgevallen bladeren liggen, stond het ‘Hitlerhuis’ , nu is het overwoekerd door een taai soort dennenboom.

Nico en Kees logeren in hotel ‘Zum Türken’ waar Fraulein Scharffenberg de scepter zwaait. Er gaan geruchten dat zij als kind bij Hitler op schoot heeft gezeten. Het hotel diende toenterijd als onderdak voor SS’ers, die de berg bewaakten. De hele omgeving was  ‘Führersperrgebiet’ en werd zwaar bewaakt.

Op de foto erboven, voor Zum Türken, is nog net de kont van de Amazon te zien.

Kees heeft zijn hoofd verborgen onder de kap van de staande schermerlamp in de hotelbar, omdat hij zich schaamt voor wat er zich hier op deze berg heeft afgespeeld. Immers vanuit deze zwaarbewaakte vesting gaf een van de wreedste dictators uit de vorige eeuw leiding aan Nazi-bonzen en legercommandanten. Hier nam hij zijn belangrijkste politieke beslissingen en ontwikkelde deze  ‘megalomane malloot’  zijn medogenloze plannen voor de uitroeiing van Joden, zigeuners, homoseksuelen. Zijn beslissingen zouden uiteindelijk miljoenen onschuldigen het leven kosten.

Hitler, megalomane malloot

Hitler maakte elke dag na de maaltijd een anderhalf uur durende wandeling naar het theehuis. Dit lag op een heuvel tegenover de Berghof. Niet te verwarren met het Adelaarsnest. Nico en Kees gaan daar ook naar toe. Speciale voetpaden leidden naar dit gebouwtje. Het was Hitlers favoriete wandeling. Hij trok zijn houthakkers jasje van oliegoed aan, zette zijn vilthoed op, nam zijn wandelstok en riep Blondi, zijn herdershond. Op het wandelpad liet Hitler zijn hond los, die onmiddellijk achter konijnen en eekhoorntjes aanrende en Hitlers bevelen volkomen negeerde.  Voorop in de stoet liepen twee lijfwachten en aan de staart van de stoet bevonden zich weer twee manschappen van ‘Leibstandarte’. Tot grote ergenis van Bormann liep Hitler nooit over de geasfalteerde paden die Bormann speciaal had laten aanleggen.

Nico en Kees hebben dat voetpad natuurlijk eveneens belopen. Een mooie wandeling, met werkelijk schitterende vergezichten. Nico en Kees kunnen niet nalaten om om de haverklap te roepen: ‘Blondi, komm  hier,  hier unten, du Scheisshund!’

Na het bezoek aan het theehuis, waarvan recentelijk de resten van de ruïne van dat theehuis werden verwijderd, begaf  Hitler met het uitverkoren gezelschap zich naar het aangrenzende uitzichtplateau. Hitler liep alleen bergafwaarts om zijn slechte conditie te camoufleren. Onderaan het pad stond zijn Mecedes klaar om het gezelschap terug naar boven te rijden.

Nico en kees genieten van het adembenemnde uitzicht op het dal van Berchtesgaden. Het spectaculaire panorama is nog net als toen, maar de wind die vanuit het dal door de bomen fluistert, verhaalt over wat zich hier ooit heeft afgespeeld. Die wind doet Nico en Kees huiveren!

Kees hier op de foto, leunend tegen het houten hek, op het kunstmatig opgehoogde plateau. Zelfs de ruwhouten bank, waarop Hitler soms urenlang zat, is teruggeplaatst.

Boven, zoals de berg er in die tijd er uit zag. Het complex van de SS-kazernes en de eetzaal. Hitler hield hier weleens een redevoering voor zijn generaals en leiders van de Duitse oorlogseconomie.

Na een drietal verbouwingen ontstond uiteindelijk de indrukwekkende villa die dus de Berghof werd genoemd. De zeer ruime kamer ook wel conferentiezaal genoemd had – volgens Hitler – het grootste  inzinkbare raam (8 bij 4 meter) van Europe en bood een fraai uitzicht op de Untersalzberg. Door middel van een druk op een knop kon het geruisloos wegzinken.

Nico en Kees verkennen de plek waar eens de Berghof stond. Er is zo goed als niets terug te vinden van de bergvilla. De achterste steunmuur staat er nog en de gleuf waar het grote raam in wegzonk is te vinden. Ze staan bij die betonnen sleuf en wanen zich achter dat reusachtige raam. Het zicht vanaf deze plek op de Untersalzberg is nog even imponerend als destijds.

‘Die woning van dat monster,’ legt Kees uit, ‘stond aan de schaduwkant van de Kehlsteinberg, zodat ‘s winters weinig zonlicht in het huis binnendrong. In de zomer wanneerde zon tegen de avond achter de Kehlstein verdwijnt, zal het op het terras snel onaangenaam zijn geworden. Hitler hield van donkerte. Zijn pet had ook een ongewoon grote klep, zodat zijn ogen tegen het felle zonlicht beschermd waren. Ook droeg hij vaak een zonnebril.’

Nico merkt op dat donker, dat wat het daglicht niet kan velen, vaak met dood en zelfmoord te maken heeft: ‘Hoeveel mannen en vrouwen hebben door zijn toedoen zelfmoord gepleegd? Jonge meisjes, zoals Geli Raubal en Eva Braun, pleegden zelfmoord, doordat Hitler de spelregels bepaalde. Voor zijn vriendinnen had de agitator weinig tijd. Zijn bruid was immers Duitsland.’

‘Hij had een voorkeur voor de kleur bruin,’ gaat Kees verder, ‘Deze monolinguale crimineel, met één teelbal, werd geboren in Braunau. Zijn bruid voor één nacht heette Braun. Dat bruine uniform van hem, met dito koppelriem en stropdas was van hetzelfde bruin als zijn haar en malle snorretje.’

‘Nu je het zegt,’ vult Nico aan, ‘talrijke  bataljons hebben in dat bruine Hitleruniform rond lopen te stampen. De partij van hem heette ‘das Braune Haus’ en het geboortehuis van die larf is ooit geschilderd in een zandgele, naar bruin tenderende tint.’

‘In zijn peuterjaren,’ zegt Kees, ‘zat hij in zijn poepluier op de stoep met zijn rechterarmpje omhoog Sieg Heil te kraaien.’

‘We gaan in Zum Türken in de bar bier drinken,’ zegt Nico.

‘Als het maar geen donker bier is,’ grapt Kees.

 

Geboortehuis van Hitler in Braunau

Hier een foto van een kapot gebombardeerde Berghof. Hitler was toen allang niet meer op de berg. Hij zat in zijn bunker in Berlijn. Het grote raam is verdwenen.

Lange tijd had Hitler het nut van het bouwen van schuilkelders in en op de Obersalzberg niet in gezien. Maar door de dreiging van de luchtoorlog gaf hij in 1943 toestemming voor de aanleg  van de schuilkeders. Alle gebouwen op de berg kregen een  uitgebreid net van bunkers en ondergrondse gangen.

Nico en Kees besluiten  een kijkje te nemen in de ondergrondse bunker onder Zum Türken. Bij Fraulein Scharffenberg kopen zij een toegangskaartje. Via een tourniquet betreden zij een ondergrondse trap die hen de diepte invoeren. Van Fraulein Scharffenberg mogen zij uitdrukkelijk niet fotograferen, maar daar heeft Nico lak aan.

Hier de heimelijk gemaakte foto’s van Nico.

Hitler genoot enorm van zijn geliefde Beierse Alpen. De volgende prenten laten zien hoe mooi het berglandschap is.

Daarna volgen we het bezoek van Nico en Kees aan het Adelaarsnest.

Bad Reichenhall

St-Barthlomä am Königssee

Hier Zwom Eva Braun vaak met haar vriendinnen.

Blik van de Kneifelspitze op Berchtesgaden

Kruis van de drie Watzmannkinder

Zicht op de Toten Mann

Kerstmarkt in Berchtesgaden

Watzmann (2714 m)

Königssee

Schlafende Hexe, ziet u haar liggen?

Zicht vanaf de Totenmann

Kehlsteinhaus/Adelaarsnest                                                                         Foto’s: Hans Ammon

************************************************************************************

Het bezoek van Nico en Kees aan het mysterieuze Kehlsteinhaus.

Het Kehlsteinhaus, ook wel ‘adelaarsnest’ genoemd, is een even geheimzinnig en opmerkelijk bouwsel bovenop de 1837 meter hoge Kehlsteinberg. Dit paviljoen was een cadeau voor Hitlers vijftigste verjaardag. Het was het idee van paladijn Bormann, die immer bij Hitler in het gevlei wilde komen. Bormann, de bouwmeester op de Obersalzberg, verscheen bijna dagelijks op Hitlers villa ‘De Berghof’.

De ‘Herrgott’ Martin Bormann, altijd in de schaduw van de grootste crimineel van de vorige eeuw.

Intrigant Martin Bormann en zijn niet aflatende machtshonger werd een groot vertrouweling  van Hitler: ‘Ik weet dat Bormann een bruut is, maar alles wat ik hem opleg, doet hij met een pijnlijke nauwgezetheid en zijn rapporten zijn uitgebreid en tot in bijzonderheden uitgewerkt. Ik hoef alleen maar een handtekening te zetten,’ aldus de Führer.

Hitlers alomtegenwoordige schaduw liet op enkele honderden meters afstand van Hitlers villa  een twee etages tellend buitenverblijf  bouwen. In pracht en praal deed het nauwelijks onder voor Hitlers Berghof. Zo kon hij zijn baas in de gaten houden.

Het Kehlsteinhaus moest op die eenzame hoogte een inspirerende plek worden waar Hitler zijn ‘grootste en wereldstrekkende’ beslissingen zou kunnen nemen. In werkelijkheid kwam hij zelden op het adelaarsnest, want de gevreesde Führer had hoogtevrees en was bang voor aanslagen. De grote lift, waar Nico en Kees ook gebruik van maken, boezemde Hitler niet alleen angst in voor een aanslag, maar hij was ook bang voor storingen.

Eva Braun bezocht bijna dagelijks het ‘pafviljoen’. Ze nam vriendinnen mee. Ze  lagen er urenlang op het terras te zonnebaden. Maar bovenal waren ze uit het zicht van Hitler, die een hekel had aan alcohol en roken. Zodra de Mädel op het zonneterras lagen, waanden zij zich niet beloerd. Ze staken sigaretten op en dronken glazen wijn, dat het een aard had.

De gaanderij, de ramen konden geopend worden.

Op de derde dag van hun bezoek wandelen Nico en Kees naar het busstation, waar speciale bussen  hen naar boven rijden.

Met de eigen auto mag men niet over de bergweg naar het paviljoen rijden. De weg is te steil en te gevaarlijk, maar eveneens te smal om verkeer toe te laten. Deze prachtig aangelegde weg slingert over een afstand van zeven kilometer langs ravijnen en loodrechte rotswanden omhoog. De weg eindigt bij een parkeerplaats onder de top van de Kehlstein.

Dit is zo”n bus

Het parkeerterrein met de toegang naar de lift

De steile weg naar boven

Door een adembenend berglandschap

Dezelfde weg toen

Na de ademloze rit naar boven stappen Nico en Kees uit de bus en lopen naar de rand van het terrein om van het onbeschrijflijk mooie uitzicht te genieten.

Tunnelingang

Schema van het binnenste van Kehlstein

‘We wachten totdat al die toeristen naar binnen zijn gegaan, dan kan ik enkele foto’s maken,’ zegt Nico.

Kees gaat naast de grote bronzen toegangsdeuren van de 130 meter lange tunnel in de houding staan. Op deze plek stonden  vroeger de wachtposten. Nico neemt enkele foto’s.  Ze lopen stampvoetend de holklinkende  tunnel in, waarvan de wanden bekleed zijn met Italiaanse tegels. Aan het eind van de tunnel bereiken ze een ruime, koepelvormige hal. Daar bevindt zich de lift.

De koepelvormige hal

Liftdeur

 

Interieur

De enorme lift is uitgerust met koperen deuren, aircondition, een muziekinstallatie en groenleren banken. De wanden zijn met messing bekleed.

Nico en Kees nemen plaats op de groenleren bank. Ze kijken naar een vermoeid uitziende bejaarde man die de knoppen bedient. Kees vermoedt dat de oude man ‘stellig in het einde der tijden gelooft’.

De 120 meter stijgende lift brengt de twee in een kleine hal, die toegang geeft tot een ruimte die eens de eetkamer was. Dan passeren zij een grote ruimte waar tegenwoordig een restaurant is gevestigd. In dat restaurant staat een grote openhaard met een marmeren schouw. De schoorsteenmantel is beschadigd, omdat vlak na de oorlog souvenirjagers stukjes marmer met  meegebrachte hamers hakten.

 

Nico en Kees bezoeken ook het zonneterras. Kees koopt een souvenirtje, het Kehlsteinhaus onder een plastic kapje. Wanneer je het schudt, begint het te sneeuwen. Het staat nu op zijn vensterbank. Af en toe schudt Kees het aandenken, dat hem doet huiveren vanwege de niet al te fraaie geschiedenis van de Kehlstein.

De volgende ochtend rijden Nico en Kees terug naar Alkmaar. Zonder enig gesputter brengt de Volvo amazon Kees veilig thuis.

=============================================

Interieur van het Adelaarsnest zoals het was.

Nu, een restaurant

XXXX

auf  Wiedersehen!  au fromage! auf  Wienerschnitzel!

Zum Türken, waar Fraulein Scharfenberg de scepter zwaait.

Op de foto, geheel rechtsonder in de bar, de staande schemerlamp met de kap die Kees op zijn hoofd zette.

**************************************************************************************************

 

Comments are closed.