Zend een verhaal/gedicht
Tik een verhaal, column, verslag, herinnering of mopje in de reply.
+++++++++++++++++++++++++++
‘Of ik ben zo goed, of zo goedkoop’
“Niet alles in de krant zetten hoor. En als ik nare dingen over iemand zeg: graag een beetje verzachten.” Het waren de laatste woorden van Hans Dulfer tijdens het interview dat ik met hem had. Hij moest erbij grinniken. Neerlands bekendste saxofonist is niet iemand die een blad voor de mond neemt. Vrijdagavond staat-ie op het podium van Rabobank Alkmaar Culinair Plaza. “Jazz is van niets íets maken.”
Je hoeft er geen muntjes in te gooien. Hans Dulfer is een ónwaarschijnlijke spraakwaterval. De man is 70, maar treedt nog driehonderd (!) keer per jaar op. Dan houd je 65 rustdagen over. Tijd voor vakantie dus? Nee hoor. Daar doet-ie niet aan. “Ik vind spelen leuk. Daar krijg ik energie van. Die heb ik dan weer nodig om mijn administratie te regelen, want ik heb geen management. Ik doe alles zelf. Daarom heb ik geen tijd voor vakantie. Je moet áltijd achter je geld aan hè. Er gaat niks meer automatisch. Als je weet wat je tegenwoordig allemaal voor papieren moet invullen. Dat is werkelijk niet te geloven. De administratieve kant is veel zwaarder dan al dat spelen. ‘Wilt u het even in Excel opmaken, mijnheer?’ Excel? Wat is dat? Rot op, zeg.” Dan, lachend: “Ach, je raakt er aan gewend.”
De inwoner van Grootschermer vermoedt dat hij de meest optredende artiest van Nederland is. Al is zoiets natuurlijk lastig te verifiëren. Met 300 uit 365 zit je er hoogstwaarschijnlijk niet ver naast. “Of ik ben zo goed, of zo goedkoop. Ik vrees het laatste.” Klagen hoor je Dulfer niet, zegt-ie zelf. “Oké, ik kláág wel, maar dat gaat over andere dingen. Ze willen me bijvoorbeeld graag op televisie hebben. Of ik daar eventjes kom spelen. Dat moet dan wél gratis. ‘Het is goed voor je carrière’, vertellen ze er zelfs bij. Ik zeg dan dat ik dat best wil doen. Dan moeten ze alleen even bij mij thuis het gras komen maaien en de bomen rooien. Ook goed voor hun carrière.” [giert het weer uit] In De Wereld Draait Door krijg je zelfs maar één minuut om wat te spelen. Dat doe je die artiesten toch niet aan? Matthijs (van Nieuwkerk – PV) is een goeie vriend van me hoor. Maar één minuutje op m’n saxofoon blazen? Kom op zeg. We hebben elkaar weleens zestig seconden recht in de ogen gekeken tijdens een uitzending. En Matthijs maar wachten tot ik m’n saxofoon erbij zou pakken…”
Vreemde eend
Hij noemt zijn muziek niet commercieel. Jazz is dan ook een vreemde eend in de muzikale bijt. “Maar het slaat wel aan. Hoewel meezingen is er niet bij is. Het gaat bij ons om keiharde beats, met jazz erdoorheen. Er zitten nummers tussen die wel drie kwartier duren. Al met al ben ik er geen bekende Nederlander mee geworden, hoewel ik wel bekend ben in Nederland.”
Dulfer laat zich in zijn vaak van samenstelling wisselende band graag begeleiden doortopmusici. “95 procent van wat we spelen is improvisatie. Dan heb je vakmensen nodig. Jazz is van niets iets maken. We zoeken het avontuur. Daarom ben ik blij met een deejay als Ronald Molendijk, waar ik ook vaak mee samenwerk. Het deejayen staat niet ver af van jazzmuziek. Dat is ook improviseren. Iets wat voor veel muzikanten nogal moeilijk is. De meeste popmuziek is van iets niets maken. Nou ja, maak daar maar van een hoop popmuziek. Of nog beter: er wordt best wel af en toe aardige popmuziek gemaakt.”
Japan
Hans Dulfer deelde in zijn loopbaan het podium met vrijwel alle groten der aarde en vergaarde roem tot in Japan. “Ik heb met iedereen met wie ik wilde spelen gespeeld.”Een muzikaal verlanglijstje is er dan ook niet meer. Alhoewel. “Ik zou graag nog eens met Miles Davis samen willen spelen. Maar die is dood.” Dulfer bereikte twee keer de eerste plaats in de Japanse hitlijsten en is daar nog altijd populair. “Voorafgaand aan het WK voetbal in Zuid-Afrika werd de Japanse selectie gevraagd naar hun favoriete muziek. Een van de Japanse spelers gaf een nummer van mij op. Toch leuk. Die verzamelaar staat nu bij mij in de kast, al heb ik ‘m zelf moeten kopen. [lacht]
Dulfers band met Japan is anders dan die met zijn geboorteplaats Amsterdam. De stad waar hij opgroeide. “Ik vind Amsterdam een heel vervelende stad geworden. Neem van mij aan: het is overal leuker dan in Amsterdam. Hij ziet wel uit naar het optreden in Alkmaar, tijdens Culinair Plaza. “Ik heb wel vaker op het Waagplein gespeeld. Altijd gezellig daar. De mensen dansen lekker. Ik heb alleen een bloedhekel aan die stoplichten in Alkmaar. Dat is toch niet te geloven? Nergens duren de stoplichten zo lang als in Alkmaar. Het stroomt voor geen meter door.”
Pieter Visscher
——————————————————————————————————-
EN wèl het nummer even afluisteren!!!!
P.s. vraag Ton maar hoe goed ik dit nummer kan meedrummen 😉
Ik heb hem er steeds mee verveeld….en ik maar drummen….maar dat doe ik altijd….bij HARD ROCK nummers….duhhhhhhhh
Mijn favoriete band…sorry…hardrock…..normaal deden ze dit met één drummer, maar met drie (toch?) knap dat het net zo goed klinkt…..
Monique
——————————————————————————————————